Onlangs deed ik een day in the life in ’t Westland. Ik heb iets met echtparen die al heel erg lang getrouwd zijn. Het haast met elkaar vergroeid zijn, elkaar zo enorm goed kennen, al die kleine dingen die ze elke dag opnieuw weer doen, al zoveel jaar: ik hou ervan.
Day in the life Westland: zeventig jaar getrouwd
Dus toen ik de opa en oma van Carola op haar bruiloft ontmoette en hoorde dat ze al bijna zeventig jaar getrouwd waren, trok ik meteen de stoute schoenen en vroeg aan hun zoon, Carola’s vader, of ik ze wellicht een keer zou mogen fotograferen. Opa en oma moesten wel even aan het idee wennen: een vreemde fotograaf in huis en wát kwam die dan precies doen? Hun normale dingen fotograferen? Nou, vooruit, maar dan wel graag met schoondochter dicht in de buurt, gewoon, voor het idee. En dat vond ik prima natuurlijk. Op dinsdag gaat dit mooie echtpaar altijd naar de kerk, naar een speciale ouderendienst. En daar zou ik die dag dan ook beginnen, met toestemming van iedereen daar. Ik ben zelf niet kerkelijk opgevoed maar het ontroerde me om daar te zijn, tussen alle oude mensen die al zo’n enorm leven achter zich hadden.
Autorijden
Na de kerk was het even koffie drinken en toen naar huis. Opa was de dag ervoor goedgekeurd om nog een jaar te mogen rijden (97 jaar oud!) en dus stapte ik dapper achter in de auto. 🙂 En dat leverde gelukkig leuke plaatjes op!
Eenmaal thuis was het tijd voor de krant en nog een kopje koffie. En daarna rommelde oma wat in de keuken terwijl opa zijn goede vest voor een dagelijks vest verruilde om de afwas te gaan doen. Elke dag doen ze samen nog een kaartspelletje en dus ook vandaag. En hoe mooi is het om dan die volledig ingesleten routine te zien: kaarten pakken, kleedje oprollen, elk op de eigen stoel, en met weinig woorden elkaar even flink inmaken.
Eigengemaakte soep en biljart
De lunch bestond natuurlijk uit zelfgemaakte soep (mjam!) en daarna zou ik naar huis gaan want dan deden opa en oma altijd een dutje. Oma installeerde zich inderdaad comfortabel in haar stoel, maar tot mijn verbazing trok opa zijn jas aan. “Wat gaat u doen?” vroeg ik. “Kind, ik heb morgen een biljartwedstrijd dus ik moet nog even trainen!’. Natuurlijk wilde ik mee om ook dat vast te leggen en zo belandde ik bij de biljartclub, gevestigd in een klein gebouwtje naast het plaatselijke voetbalveld. Opa was direct het middelpunt, want wie heeft er nu een persoonlijke fotograaf bij zich?
Jullie ook?
Heb jij ook ouders of grootouders die al heel lang bij elkaar zijn? Ik leg ook heel graag bij hen een stukje van hun dagelijks leven vast! Neem contact op!
