Dit keer het verhaal over één enkele foto. Over Marijke en haar vader. Want zij ging, met haar aanstaande Marcel, in trouwjurk naar het ziekenhuis. En ik ging mee.
Bruidsfotografie
Zoals sommigen van jullie misschien wel weten was ik, voordat ik Hartseer & Troos begon, fulltime bruidsfotograaf. Ik doe dat nog steeds maar wel minder, zodat er nu ook ruimte is voor Hartseer & Troos.
Het is alweer heel wat jaar geleden dat ik deze foto maakte. Dat er ooit een Hartseer & Troos zou komen, wist ik toen nog niet. Maar ook bij deze foto voelde ik al de meerwaarde zoals ik dat nu iedere keer voel als ik fotografeer.
Zieke vader
Marijke en Marcel hadden hun bruiloft gepland en ik zou hem fotograferen. Een paar dagen van tevoren hadden we, zoals altijd, nog even contact. Toen hoorde ik dat Marijke’s vader was opgenomen in het ziekenhuis en dat het niet goed met hem ging. Hij was nauwelijks bij kennis en ernstig ziek. Of ik dus wat later kon komen want ze wilden die ochtend eerst nog even naar het ziekenhuis en dan zou ze zich wat later gaan omkleden.
In trouwjurk naar het ziekenhuis
Meteen dacht ik: nee! dat moeten we anders doen. En ik stelde voor me om juist wat vroeger te gaan aankleden en mij dan mee te nemen naar het ziekenhuis. Haar vader kon haar dan in haar trouwjurk zien en ik zou van dat bijzondere moment foto’s van maken. Daar moesten Marijke en Marcel even over nadenken maar al gauw werd ik teruggebeld. “Graag!”
Het is vandaag
Nadat Marijke zich die ochtend in haar prachtige jurk had omgekleed, bezochten we het ziekenhuis. Marijke deed de deur van de kamer van haar vader voorzichtig open. Zou hij slapen, zou hij bij kennis zijn, zou hij haar herkennen? En ik zal dat eerste moment nooit vergeten. We slopen zijn kamer in, Marijke raakte haar vader zachtjes aan. Hij opende zijn ogen, zag haar en fluisterde: “Het is vandaag!”. Hij wist het!
We bleven maar kort. Marijke en Marcel kropen samen bij hem op het bed en beloofden er ondanks zijn afwezigheid een prachtige dag van te maken. En dat ze het snel zouden inhalen als hij wat aangesterkt zou zijn.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Deze foto is destijds viral gegaan op Facebook, met het nodige commentaar. Want wie zet zoiets nou online? Maar Marijke is altijd enorm blij en trots geweest op deze foto en wilde júist dat de hele wereld hem zag. Haar vader is inmiddels al een aantal jaar geleden overleden en af en toe vindt Facebook het een goed idee om deze foto als herinnering weer even naar boven te halen. En dan hebben Marijke en ik weer even contact: “Ik vind dit gewoon een SUPER mooie foto! Gewoon de liefde tussen mij en paps, zo mooi gevangen! Sinds pap er niet meer is, staat deze foto in zwartwit bij zijn ‘spulletjes’.”
Waardevolle herinnering
Toen een foto als onderdeel van een bruidsreportage, nu een foto die precies past in mijn nieuwe concept en die elke keer weer fijne herinneringen oproept. Wil je graag dat ik ook bij jou herinneringen kom vastleggen? Neem dan contact met me op.