Gisteravond las ik het boek ‘Licht in de tunnel’ van Marc de Hond in één ruk uit. Wat een inspiratie… Ik denk dat de meesten van jullie hem en zijn verhaal wel min of meer kennen.
Dagboek
Marc, zoon van Maurice de Hond, was theatermaker, presentator en rolstoelbasketballer en overleed begin juni dit jaar aan blaaskanker. Het boek schreef hij als een soort dagboek tijdens zijn ziekte en kwam kort na zijn overlijden uit.
Veel documentatie
In de periode dat ik nadacht over Hartseer & Troos, kwam Marc vanwege zijn ziekte en overlijden steeds in de media. Hij bleek nog een interview te hebben gegeven voor de Volkskrant dat na zijn overlijden werd gepubliceerd. Er was een documentaire gemaakt door Nada van Nie en er was dit boek. En dat is nog maar een greep uit alle documentatie die hij heeft achtergelaten voor met name zijn kinderen.
Ik merkte dat hij als een inspiratiebron voor me werkte. Dat wat hij zelf deed, wilde ik graag doen voor anderen! Herinneringen vastleggen, zorgen dat met name (jonge) kinderen straks weten wie hun vader of moeder was. Het steunde me in de gedachte dat Hartseer & Troos een goed idee zou zijn.
Keuze
Praten over de naderende dood is altijd ingewikkeld. Wat ik prachtig vind aan Marc is dat hij werkelijk niets schuwt. Maar dat hij ook in het boek tegen zijn kinderen zegt: ‘Zie maar, of je het allemaal ooit wilt lezen of bekijken. Ik heb het gemaakt, als je het wil is het er. Maar je hoeft niets.’ Ik denk dat er veel kinderen zijn, die zouden willen dat ze die keuze hadden. Dat er foto’s, films, boeken van hun ouders zouden zijn.
Waardevolle herinnering
Wat mij drijft is precies dit. Waardevolle herinneringen van alledaagse momenten achterlaten voor je kinderen, partner en andere dierbaren. Zodat ze terug kunnen kijken wie je was, wat jou typeerde, hoe jij in het leven stond.
Marc de Hond, wat een bijzonder en mooi mens!