In februari werd ik gebeld door de zus van Jeroen: het ging een heel stuk slechter met hem en of ik de volgende dag eventueel het afscheid wilde fotograferen. Natuurlijk. Ik veegde mijn agenda leeg en bereidde me voor op een indrukwekkende middag. Maar dat liep anders.
Afscheid
De planning was dat eind van de middag nog een kort afscheid zou zijn in de stamkroeg van Jeroen, tegenover hun huis, waar een half jaar eerder ook de bruiloft was gevierd. Daarna zou de familie met hem naar huis gaan en zou het laatste afscheid plaatsvinden. Of ik daar ook bij zou zijn als fotograaf zouden we per moment bekijken. Maar die ochtend kreeg ik een berichtje: Jeroen had er niet meer op gewacht.
Feyenoord
Omdat zowel Jeroen als de familie heel graag wilde dat ik de uitvaart fotografeerde zag ik hen een paar dagen later alsnog. Jeroen kwam in de rouwauto voorrijden en de familie volgde. Bij het uitvaartcentrum, waar ik zou fotograferen voor de uitvaartreportage, Hofwijk in Rotterdam, stonden de vrienden van Jeroen op hem te wachten. ‘Die hard’ Feyenoordfans en dus stonden ze in een erehaag met fakkels. Het was werkelijk een van de mooiste beelden die ik ooit heb gezien en het staat voor altijd op mijn netvlies.
Heel persoonlijke dienst
De dienst zelf was ook anders dan anders. Niet alleen waren er heel veel mensen. Maar Jeroen hield ook van nogal ehm… stevige dancemuziek. ‘Tiësto vond hij een watje’ zei een van zijn vrienden tegen mij. En dus was er niks traditioneels maar werd de zaal tussen de speeches door gevuld met stampende en keiharde beats. Ik verwachtte elk moment dat er iemand op zou staan en dat er een enorme ontlading zou komen maar iedereen bleef keurig zitten en bewoog alleen een voet of een vinger. Het is zo mooi om te zien hoe een uitvaart echt heel persoonlijk kan zijn en iemand daarmee echt volledig recht doet. En natuurlijk kwam ook You’ll Never Walk Alone voorbij.
In de laatste weken is er door iemand ook nog bij hen gefilmd; in de dierentuin met het gezin maar ook de laatste wedstrijd van Feyenoord waar Jeroen bij kon zijn. Dat werd vertoond op de schermen in de zaal. Echt prachtige beelden en wat een schril contrast…
Spelen
Terwijl alle mensen nog eenmaal langs de kist liepen, klonken de klanken van Born Slippy van Underworld. Wow. Zijn vrouw José, en de drie zussen van Jeroen bliezen daarna de kaarsen uit, een heel mooi symbolisch moment. En omdat kleine Jae al wel heel lang stil had moeten zitten was het voor hem tijd om gewoon lekker te gaan spelen met zijn nichtje. Een bijzonder beeld zo bij de kist van zijn papa.
You’ll never walk alone
Daarna vertrok iedereen weer naar de stamkroeg in Vlaardingen. Toen daar ook het Feyenoord-lijflied werd gespeeld, stonden de mannen buiten luidkeels mee te zingen met daarbij de laatste fakkels. Voor mij een absoluut kippenvelmoment.
Lieve José, ik wens jou en Jae het allerbeste en veel sterkte! En ik wil je heel graag bedanken voor het mogen gebruiken van deze zo intieme foto’s. Liefs!
