Ergens in juni een paar jaar geleden werd ik gebeld door een bekende: “Florine, een vriendin van ons heeft heel naar nieuws te horen gekregen en we willen haar met de vriendengroep graag gezinsfotografie cadeau doen, zou jij…?”. Natuurlijk wilde ik dat en zo legde ik het eerste contact met Olav, de man van Florine.
Gezinsfotografie en klik
Op een zaterdag reed ik naar ze toe. We hadden eerst thuis afgesproken en zouden vanaf daar samen naar een park in de buurt gaan. Eerst maar even wat drinken samen, want bij een shoot die zo beladen is, is het wel fijn als het ijs eerst wat breekt. Al snel bleek dat we alledrie in Leiden gestudeerd hadden, zelfs aan dezelfde faculteit. Alleen zij net wat later dan ik. Een andere grote (nou ja toen nog ‘kleine’) ijsbreker was Tobias, hun puppy. En er was gewoon een klik.
Alledaagse momenten
Vlak voor we zouden vertrekken ging Florine nog even het haar van haar dochter borstelen. “Misschien is het leuk als je hier ook wat foto’s van maakt” vroeg ze “want dit is onze dagelijkse strijd, he Roos?”. En daar ging bij mij een lampje branden. Florine was niet per se op zoek naar geposeerde foto’s met het gezin. Florine wilde graag de alledaagse momenten vastleggen. Meteen zochten we er nog een paar: samen sokken uitzoeken op de overloop, spelen met de lego op je eigen kamer.
Geraakt
Daarna vertrokken we toch, met hun twee kinderen en hond Tobias, naar het park in de buurt. Ik maakte wat foto’s van hen terwijl ze met de kinderen speelden, maar ook met elkaar als gezin en van Florine en Olav samen. Met een vraag raakte ik even een gevoelige snaar. Logisch, het nieuws was ook nog zo vers en wat voor nieuws. Ik werd door hun reactie geraakt maar voelde ook meteen hun enorme liefde voor elkaar die van deze foto’s spatte.
Nog meer
Het klinkt vast gek, maar als ik nu terugkijk op die zaterdag heb ik het gevoel dat we allebei niet konden stoppen met fotograferen. Nog een rondje verder met de hond, de dochter in de speeltuin, even wat portretjes met elkaar, kom we gaan nog een ijsje eten. Alles bij elkaar bracht ik zo’n drie uur met ze door.
Vervolg
Eenmaal thuis liet het me niet los. Er kwamen steeds meer momenten in mijn hoofd waarvan ik dacht: zouden ze daar ook geen foto’s van willen? De kinderen uit school halen, samen eten, samen koken, misschien zelfs een keer mee naar het ziekenhuis. Deze shoot zou het begin blijken van nog veel meer foto’s samen. Ik fotografeerde hen op allerlei dagelijkse momenten, deed een ontspannen portretshoot met Florine en later fotografeerde ik haar toen ze haar haar preventief liet afknippen en tijdens de chemo. Het laatste wat ik voor haar en Olav en de kinderen mocht doen was het fotograferen van de uitvaart. En ik voel me nog elke dag dankbaar dat ik dat allemaal heb mogen doen.
Jullie ook?
Willen jullie ook graag nog foto’s laten maken van jullie gezin, van de alledaagse momenten met elkaar zoals je elkaar zo goed kent? Neem contact op voor meer informatie of het maken van een afspraak.
